براي شروع بهتر است نام اين نرم‌افزار را در Ubuntu Software Center‌جستجو و نصب كنيد. رابط كاربري اين نرم‌افزار متعارف نيست و در جايي كه قرار است تب‌هاي استاندارد قرار داشته باشد، بنر بزرگي قرار دارد. البته استفاده از آن پيچيده نيست، كافي است بخشي كه مي‌خواهيد تغييرات را در آن انجام دهيد، انتخاب و سفارشي كنيد. تغييرات فورا قابل مشاهده خواهد بود.براي شروع نگاهي به قابليت‌هاي كلي اين نرم‌افزار مي‌اندازيم.

مي‌توان رنگ پس‌زمينه لانچر را تغيير داد. همچنين اندازه و ميزان شفافيت آن نيز قابل تغيير است. با خاموش كردن گزينه Highlighting، رنگ‌ آيكون‌هاي لانچر غيرفعال مي‌شود.همچنين انيميشن لانچر را مي‌توان با مخفي‌كردن آن يا شيوه نمايش آن هنگام بازشدن برنامه تغيير داد.

مي‌توان گزينه نرم‌افزارهاي در دسترس و نرم‌افزارهاي اخير را از منو حذف كرد. همچنين جلوه «محو» را مي‌توان حذف كرد چرا كه اين جلوه به توان پردازشي و گرافيكي نياز دارد. در نهايت مي‌توان اندازه داشبورد را مطابق محيط مناسب دسكتاپ، نت‌بوك يا خودكار تغيير داد. خود پنل را نمي‌توان خيلي سفارشي كرد، بلكه مي‌توان آن را شفاف كرد و اجازه داد هنگام ماكسيمايز پنجره‌ها نيز شفاف بماند.

به‌طور پيش‌فرض هيچ آيكوني در دسكتاپ اوبونتو وجود ندارد. مي‌توان اين قابليت را تغيير داد. همچنين انيميشن پنجره‌ها و تعداد دسكتاپ‌هاي مجازي و شيوه ترتيب‌بندي آنها را مي‌توان در اين پانل تغيير داد. با كمك اين قابليت مي‌توان روي تعداد و محل دسكتاپ‌هاي مجازي كنترل بيشتري داشت.بخش فونت‌ها و تم‌ها خيلي واضح و كار آنها مشخص است.ماي‌يونيتي البته براي پيكربندي همه قابليت‌ها نيست، ولي براي شروع بسيار مناسب است.

فدورا سيستم آپديت جديدي معرفي كرده است كه شباهت زيادي به ويندوز و OS X دارد: با آن‌كه به‌روزرساني‌هاي زيادي از طريق سيستم به‌طور خودكار نصب مي‌شود و نيازي به ريبوت نيست، اما آپديت‌هايي كه نياز دارد سيستم را ريستارت كند، در مودي خاص اجرا خواهد شد.اين سيستم آپديت كه آفلاين آپديت نام دارد، همانند آپديت‌هاي ويندوزي در پس‌زمينه به‌طور خودكار دانلود مي‌شود و وقتي آپديت آماده نصب بود، به كاربر خبر مي‌دهد. اين آپديت‌ها سيستم را دوباره بوت كرده و به حالت خاصي مي‌برد تا با كتابخانه‌ها و كدهايي كه در حال حاضر روي سيستم اجرا مي‌شود تداخل نداشته باشد و روند آپديت بهتر پيگيري شود.اين سيستم آپديت قرار است به‌طور پيش‌فرض در فدورا18 تعبيه شود.

همانند بيشتر ابزارهاي لينوكسي، sudo هم قابليت پيكربندي زيادي دارد. مي‌توان دستورهاي خاصي را با كمك sudo اجرا كرد، بدون آن‌كه نيازي به واردكردن رمز باشد يا مي‌توان به كاربران اجازه داد تنها فرمان‌هاي خاصي را اجرا كنند و...ابزار sudo از طريق فايل etc/sudoers/ تنظيمات خود را مي‌خواند. اين دستور بايد با كمك دستور visudo ويرايش شود. Visudo سينتكس فايل را هم چك مي‌كند و اجازه نمي‌دهد فايل خراب شود. در ادامه چند كار را كه مي‌توان با اين فايل تنظيمات انجام داد، با هم بررسي مي‌كنيم:‌

شناسه كاربري كه هنگام نصب اوبونتو مي‌سازيد، به‌طور خودكار يك اكانت Administrator به حساب مي‌آيد و قادر به اجراي دستورهاي Sudo خواهد بود. هر شناسه كاربري كه بعد از آن بسازيد، مي‌تواند كاربر استاندارد يا كاربر ادمين باشد. كاربران استاندارد قادر به اجراي دستور sudo نيستند. براي اين كار بايد ابزار Ubuntu User Accounts را باز كنيد و به كاربر مورد نظر دسترسي Admin بدهيد.

بعد از تايپ هر بار دستور sudo، اين ابزار تا 15 دقيقه رمز را حفظ مي‌كند كه مجبور به تايپ دوباره آن نباشيد. اگر مي‌خواهيد سيستم خود را براي چند دقيقه در اختيار فرد ديگري بگذاريد و نگران رمز خود هم نباشيد، بهتر است دستور زير را وارد كنيد:

Sudo –k

اگر ترجيح مي‌دهيد براي حفظ امنيت، همواره رمز را وارد كنيد، مي‌توانيد سيستم ذخيره رمز را به‌طور كلي غيرفعال كنيد. براي اين كار دستور زير را وارد كنيد:

Sudo visudo

برخلاف آنچه از نام دستور visudo بر مي‌آيد، اين دستور از اديتور nano به‌جاي vi استفاده خواهد كرد. دستور زير را در انتهاي فايل وارد كنيد:

Defaults timestamp_timeout=0

براي ذخيره فايل كليد تريبي Ctrl+O‌ سپس Ctrl+W‌ را بزنيد. همچنين با تغيير ميزان timestamp_timeout‌ مي‌توان زمان ذخيره‌سازي دستور را تغيير داد.

مثلا timestamp_timeout = 5، رمز عبور را براي پنج دقيقه در خود نگه مي‌دارد.

اگر مطمئن هستيد كه فقط خودتان از سيستم استفاده خواهيد كرد، مي‌توان با اضافه كردن خط زير به فايل sudoers اجازه داد تمام دستورهاي sudoers بدون پرسيدن رمز و با دسترسي root انجام شود.

username ALL=(ALL) NOPASSWD: ALL

همچنين مي‌توان با اضافه‌كردن عبارت sudo به جاي username، به‌جاي اين‌كه تنها به يك كاربر اجازه اجراي فرمان‌ها را بدهيد، كل گروه مديران را آزاد بگذاريد. دستور بالا به شكل زير تبديل خواهد شد:‌

%sudo ALL=(ALL:ALL) NOPASSWD:ALL

همچنين مي‌توان به جاي اجراي تمام دستورها، تنها بخشي از آنها را به كاربران اجازه داد. مثلا براي اين‌كه اجازه بدهيم كاربران معمولي بدون نياز به دسترسي ادمين بتوانند سيستم خود را خاموش كنند يا از apt-get استفاده كنند، از دستور زير استفاده مي‌كنيم:‌

username ALL=(ALL) NOPASSWD: /usr/bin/apt-get,/sbin/shutdown

روش صحيح‌تر به‌كارگيري از اين قابليت آن است كه به‌جاي اجراي همه دستورها، فهرستي از موارد مجاز درست كنيم كه به كاربران استاندارد بتوان آنها را نسبت داد. براي اين كار، عبارت زير را در فايل اضافه كنيد. منظور از standarduser، نام كاربري شخص مورد نظر است.

standarduser ALL=/usr/bin/apt-get,/sbin/shutdown

با كمك دستور زير مي‌توانيم بفهميم اين كاربر چه دستورهايي را مي‌تواند اجرا كند:

sudo -U standarduser –l

تمام دسترسي‌هاي sudo را مي‌توان با كمك اضافه كردن دستور زير، گزارش‌گيري كرد. اين گزارش‌ها در محلي مثلا با عنوان /var/log/sudo اضافه مي‌شود. مي‌توان هر مسيري را براي خروجي گزارش مشخص كرد:

Defaults logfile=/var/log/sudo

sudo cat /var/log/sudo

فقط بايد به ياد داشته باشيم اگر كاربري دسترسي محدودنشده به sudo داشته باشد، مي‌تواند فايل sudoers را حذف يا ويرايش كند. كاربر آن موقع مي‌تواند با كمك دستور sudo به اجراي دستورهايي بپردازد كه در گزارش قرار نمي‌گيرد و نمي‌توان آن را رهگيري كرد. سيستم گزارش‌گيري وقتي مفيد است كه با محدوديت سفت و سخت دسترسي كاربران به محيط‌هاي غيرمجاز همراه باشد.