شاید تا به حال از خود پرسیده باشید که در کجای جهان، ردپای فسیل‌شده از انواع مختلف دایناسور‌ها بیشتر از جاهای دیگر است؟ این مکان جایی نیست جز شبه‌جزیره‌ی دامپیه در منطقه کیمبرلی واقع در غرب استرالیا.

این منطقه با نام مستعار پارک ژوراسیک استرالیا، حدفاصل ۲۵ کیلومتر از خط ساحلی را شامل می‌شود. این منطقه دارای رد پای ۲۱ نوع مختلف از دایناسورها است که در سنگ‌های ۱۲۷ تا ۱۴۰ میلیون ساله به‌جا مانده‌اند. این یافته‌ها اخیرا توسط دانشکده علوم زیستی دانشگاه کوئینزلند و همچنین دانشکده علوم زمین و محیط زیست دانشگاه جیمز کوک اعلام شده است.

در اطراف بخشی از شبه‌جزیره‌ی دامپیه که با نام والمادانی (Walmadany) شناخته می‌شود، پس از ۵ سال تحقیق و بررسی، هزاران ردپا از دایناسورها ثبت شد. در این بررسی از هواپیماهای بدون سرنشین برای انجام نقشه‌برداری هوایی استفاده شد.

ردپاهای دایناسور در منطقه‌ی والامادانی

۱۵۰ نمونه از ردپاهای قابل شناسایی، توسط ۲۱ گونه‌ی جداگانه از دایناسورها ایجاد شده بودند. دکتر استیو سالیسبوری، نویسنده‌ی مقالات این تحقیق از دانشگاه کوئینزلند می‌گوید:

در آنجا از ۲۱ گونه‌ی جداگانه، ۵ نوع رد پای مختلف از دایناسور‌های درنده، حداقل ۶ نوع رد پا از دایناسورهای گردن‌دراز گیاهخوار، ۴ نوع از رد پای دایناسورهای گیاهخوارِ دوپا و ۶ نوع از رد پای دایناسورهای زره‌‌دار وجود داشت.

وی می‌افزاید: 

این ردپاها تنها شواهدِ تأییدشده‌ای هستند که وجود استگوزاروس‌ها را در استرالیا ثابت می‌کند. همچنین در این منطقه بزرگ‌ترین ردپای دایناسور که تاکنون ثبت شده است، وجود دارد. به‌طوری‌که برخی از ردپاها حدود ۱.۷ متر طول دارند.

دانشمندان چند سال پیش در مورد ردپاها  توسط مردم گولارابولو (Goolarabooloo)، که متولیان سنتی این منطقه هستند، آگاه شده بودند. این ردپاها، افسانه‌های باستانی مردم هستند. آن‌ها می‌گویند این ردپاها متعلق به خالق روزگار رؤیا است که آن را «مارالا (Marala)، مرد شترمرغ» می‌نامند.

منطقه‌ی فوق در سال ۲۰۰۸ به خاطر  پتانسیلی که داشت، توسط یک کارخانه‌ی فرآوری گاز مایع تهدید شده بود. از این‌رو مردم گولارابولو نگران بودند و در پی پیگیری‌های آن‌ها، مطالعه و محافظت از ردپاها انجام گرفت و این پروژه در سال ۲۰۱۳ منحرف شد. به‌هرحال منطقه  والامادانی در سال ۲۰۱۱  گواهی میراث طبیعی دریافت کرد. بنابراین در حال حاضر منطقه امن است. دکتر سالیسبوری می‌گوید:

شکل‌گیری تاریخچه‌ی اولیه دایناسورهای غیر پرنده در نیمه‌ی غربیِ قاره و همچنین فراهم شدن اطلاعات اولیه‌ای از دایناسورهایِ استرالیا، در نیمه‌ی نخست دوره‌ی کرتاسه‌ی پیشین، بسیار قابل توجه است.