فرودگاه چانگی سنگاپور در حال آزمایش روش‌های مختلف از جمله‌ شناسایی چهره برای سرعت بخشیدن به انجام امور فرودگاهی است. فرودگاه سنگاپور هم اکنون از روش کارت‌های هوشمند و بارکد استفاده می‌کند. به گزارش رویترز، یکی از روش‌های پیشنهادی برای استفاده در فرودگاه سنگاپور، به‌کارگیری دوربین‌هایی است که در چراغ‌های فرودگاه تعبیه شده‌اند؛ البته مقامات فرودگاه نگرانی‌های امنیتی در رابطه با به‌کارگیری چنین دوربین‌هایی را بی‌مورد خوانده‌اند.

یکی از قابلیت‌های به‌کارگیری چنین سیستمی در فرودگاه، شناسایی مسافرانی است که موفق نشده‌اند تا خود را به گیت مورد نظر برای سوار شدن به هواپیما برسانند و در آستانه‌ی از دست دادن پرواز هستند. در حال حاضر ترمینال T4 فرودگاه سنگاپور که جدیدتر از سایر ترمنیال‌ها است، از سیستم شناسایی چهره در مورادی نظیر چک‌-این کردن، انجام امور مهاجرتی و تحویل بار استفاده می‌کند.

استفاده از سیستم تشخیص چهره به معنای کاهش صف‌ها در برابر انواع گیت‌ها و همچنین کاهش نیروهای امنیتی است که در فرودگاه حضور فیزیکی دارند؛ برای مثال زمانی که مسافری کیف یا بار خود را در گیت مخصوص ارائه‌‌ی بار قرار دهد، تصویری از وی ثبت شده و با تصویری که در پاسپورت وی قرار دارد، مطابقت داده می‌شود. این فرایند در گیت‌های امنیتی نیز انجام می‌شود. هرچند استفاده از فرایند تشخیص چهره باعث تسریع در انجام کارهای فرودگاهی می‌شود؛ اما نگرانی‌هایی را نیز ایجاد می‌کند که سوءاستفاده از این تصاویر برای زیر پاگذاشتن حریم شخصی کاربران را در پی دارد.

علاوه‌بر موارد امنیتی و تشخیص هویت، تشخیص چهره قابلیت‌های دیگری را نیز دارد که برای مثال می‌توان به پیدا کردن اشخاص گم شده از طریق فیسبوک اشاره کرد. کمپینی در استرالیا با عنوان Invisible Friends به راه افتاده است که کاربران فیسبوک را دعوت به دوستی با اشخاصی می‌کند که گم شده و اثری از آن‌ها نیست. با استفاده از این روش و ایجاد ارتباط با فرد مورد نظر، شبکه‌ای موسوم به MPAN که بانی این کمپین است، در صورت تگ شدن فرد گم شده، از این موضوع مطلع شده و شواهد بیشتری را برای یافتن فردی که گم شده، به دست می‌آورد. هرچند فناوری آنی تشخیص چهره نگرانی‌هایی را در نقض حریم خصوصی و آزادی کاربران مطرح می‌کند؛ اما در موارد دیگر نیز بسیار کاربردی بوده و نوید دهنده بهبود سرویس‌دهی در شماری از حوزه‌ها است.