عبارت «ساخت چین» یا همان Made in China، عبارتی است که امروزه روی طیف وسیعی از کالاهای مورد استفاده‌ی ما نقش بسته است. در یک بازه‌ی بیست ساله، سهم چین از تولید جهانی ده برابر شده و از ۲.۵ درصد به ۲۵ درصد رسیده‌ است؛ اما چشم‌بادامی‌ها بخش زیادی از این پیشرفت سریع را مدیون تجارت الکترونیک هستند. شرکت‌هایی مانند ebay وآمازون با متصل کردن تولید‌کنندگان چینی به مصرف‌کنندگان آمریکایی، توانسته‌اند میلیاردها دلار به جیب بزنند. همین ارتباط نیز باعث شده سقف بدهی تجاری ایالات متحده به چین در سال گذشته‌ی میلادی به حدی بی‌سابقه برسد؛ امادونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، مجدانه در تلاش است تا این آمار را تغییر دهد.

اما یکی از چهره‌های کلیدی که در پس موفقیت چینی‌ها قرار دارد، چهره‌ای است که برای آمریکایی‌ها کاملا آشنا است. در ادامه خواهیم دید که سرویس پست ایالات متحده چگونه توانسته به ابزاری برای پیشرفت چینی‌ها تبدیل شود. در قلب رشد تجارت الکترونیک چینی‌ها، یک محاسبه‌ی ساده قرار دارد؛ هزینه‌ی ارسال یک بسته از چین به ایالات متحده، کمتر از هزینه‌ی ارسال همان بسته از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر در خاک آمریکا است.

فرض کنید یک تولید کننده‌ی چینی در نظر داشته باشد کالایی را به ایالات متحده ارسال کند، در این حالت، وظیفه‌ی حمل این کالا از طریق اقیانوس آرام، از چین تا مرز غربی ایالات متحده، برعهده‌ی شرکت پست چین (China Post) خواهد بود. با توجه به ارزان بودن نیروی کار، وجود یارانه‌های دولتی و حجم بالای کالاهای انتقالی، هزینه‌ی دریافتی توسط شرکت پست چین بسیار ناچیز است؛ پس تولید‌کننده‌ی چینی می‌تواند در مدت دو هفته و با هزینه‌ای جزئی کالای خود را به مرز آمریکا برساند.

با توجه به این مسئله، حمل و نقل بین‌المللی کالا برای تولیدکنندگان چینی عملا مجانی است؛ آن‌ها همین مبلغ پستی ناچیز را در قیمت محصول ذکر می‌کنند و ادعا می‌کنند که حمل کالاهای‌شان مجانی است. هرچند در عمل چیزی به نام «ارسال مجانی» وجود ندارد، اما کالای ارسال شده توسط تولیدکننده‌ی چینی با چنان قیمت ناچیزی به دست مصرف کننده‌ی آمریکایی می‌رسد، که از نگاه وی ارسال کالا به‌صورت مجانی صورت گرفته است. اما جالب‌ترین بخش ماجرا به وقتی مربوط می‌شود که کالا به آمریکا می‌رسد و حمل کالا به شرکت پست ایالات متحده واگذار می‌شود.

برای حمل کالا از محل ورود به خاک آمریکا تا مصرف‌کننده‌ی نهایی، پست ایالات متحده مبلغی موسوم به «عوارض نهایی» یا Terminal Due را از شرکت پست چین دریافت می‌کند. هزینه‌ای که توسط شرکت پست چین پرداخت می‌شد، در اکثر موارد کمتر از هزینه‌ی ارسال محموله‌ها در خاک ایالات‌متحده است. در حقیقت، این مبلغ دریافتی به حدی ناچیز است که شرکت پست ایالات متحده برای حمل هر محموله مبلغی را از دست داده و متضرر می‌شود؛ به‌طور میانگین، این شرکت مبلغ ۱ دلار و ۱۰ سنت به ازای هر بسته‌ی پستی چینی از دست می‌دهد. اما بدترین مشکل این است که شرکت پست ایالات متحده نمی‌تواند کاری برای حل این مشکل انجام دهد.

اکثر شرکت‌های پست ملی در جهان، عضو سازمانی موسوم به «اتحادیه‌ی جهانی پست» هستند؛ وظیفه‌ی تعیین عوارض نهایی برای شرکت‌های مختلف پستی برعهده‌ی همین اتحادیه است. این سازمان، یکی از قدیمی‌ترین سازمان‌های جهان است که پیشینه‌ی آن به سال ۱۸۷۴ می‌رسد و بعدها به یکی از زیرمجموعه‌های سازمان ملل تبدیل شده است. اتحادیه‌ی جهانی پست نیز مانند اغلب ساختارهای اداری بزرگ، با سرعتی لاک‌پشت‌وار به تغییرات جهانی واکنش نشان می‌دهد؛ به همین دلیل، آن‌ها نتوانسته‌اند در زمان لازم به رشد تجارت الکترونیک واکنش نشان دهند.

این سازمان به‌طور رسمی چین را یک کشور در حال توسعه به‌شمار می‌آورد؛ با توجه به این مسئله، عوارض نهایی تعیین شده برای چین معادل عوارض نهایی تعیین شده برای کشورهایی همچون جاماییکا و صربستان است. همین مسئله مسبب ضررهای سالانه‌ی پیاپی برای شرکت پست آمریکا شده است؛ تا جایی که این شرکت به ‌عنوان بدترین شرکت، از نظر بازده مالی، در میان شرکت‌های پستی جهان شناخته می‌شود.

از آن‌جا که پست ایالات متحده یک سازمان فدرال است، در نهایت زیان‌های این سازمان از محل مالیات‌های دریافتی جبران می‌شود. در سال ۲۰۱۷، مجموع بدهی سازمان پست ایالات متحده به ۶۰ میلیارد دلار می‌رسید. البته بخش بزرگی از این بدهی‌ها نیز مربوط به عوائد بازنشستگی است و ارتباطی با موضوع مقاله‌ی پیش رو ندارد؛ اما اگر این مبلغ را هم از بدهی‌های این سازمان کم کنیم، باز هم اختلاف میان بدهی‌های مالی و دارایی‌های سازمان پست ایالات متحده به ۲۰ میلیارد دلار می‌رسد. بدتر این که با رشد تجارت الکترونیک چین، این مبلغ هرساله افزایش می یابد.

اخیرا نیز دولت ایالات متحده میخ جدیدی بر تابوت سازمان پست کوبیده است. بر اساس قانون، آن دسته از کالاهای وارداتی به آمریکا که از مبلغی مشخص ارزان‌تر هستند، از پرداخت عوارض گمرکی معاف خواهند بود. اگرچه تا مدتی پیش سقف تعیین شده برای کالاهای معاف از عوارض معادل ۲۰۰ دلار بود؛ اما در سال ۲۰۱۶، باراک اوباما، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده، قانون «اجرا و تسهیل تجارت» را به امضا رساند. این قانون تغییرات مختلفی را در روند تجارت در ایالات متحده ایجاد کرده است؛ افزایش سقف تعیین شده برای کالاهای معاف از عوارض گمرکی نیز یکی از این تغییرات است. بر اساس این قانون، سقف معافیت از پرداخت عوارض از ۲۰۰ دلار به ۸۰۰ دلار افزایش یافته است. این در حالی است که سقف تعیین شده برای معافیت از پرداخت عوارض در آلمان و فرانسه معادل ۱۵۰ یورو (حدود ۱۷۵ دلار) و در انگلستان نیز معادل ۱۳۵ پوند (حدود ۱۸۰ دلار) است.

یکی دیگر از مشکلات این است که وضعیت موجود به همین زودی‌ها تغییر نخواهد کرد. اتحادیه‌ی جهانی پست دستان سازمان پست ایالات متحده را بسته نگه داشته است و نباید فراموش کنیم که تغییرات در این اتحادیه با سرعتی ملال‌آور صورت می‌گیرند. اتحادیه‌ی جهانی پست جلسات مربوط به تعیین نرخ‌های پستی را هر چهار سال یک‌بار برگزار می‌کند؛ این اتحادیه آخرین جلسه‌ی خود را در سال ۲۰۱۶ تشکیل داده است. در این جلسه، نرخ‌های پرداختی برای سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۱ تعیین شده است. مشکل دیگر این است که دولت‌ها توجه چندانی به اتحادیه‌ی جهانی پست ندارند. اغلب کشورها نمایندگی خود را در این اتحادیه به هیئت‌های سیاسی نامنسجم و نامنظمی واگذار می‌کنند که به‌طور همزمان مسئولیت انجام چندین وظیفه‌ی سیاسی را برعهده دارند. حتی دونالد ترامپ نیز اتحادیه‌ی جهانی پست را مورد انتقاد قرار نداده است.

به جای تمرکز بر اتحادیه‌ی جهانی پست، دونالد ترامپ تمرکز خود را بر مسائلی همچون تعرفه‌های بین‌المللی معطوف داشته است. او همچنین روی مواردی مانند نرخ تعیین شده توسط سازمان پست آمریکا برای شرکت‌های پست داخلی (همچون FedEx) و شرکت‌هایی مانند آمازون دست گذاشته است. اما مواردی که تا کنون گفته شد تنها مشکلات سازمان پست ایالات متحده نیستند؛ در حقیقت این سازمان یکی از گزینه‌های مورد علاقه‌ی فروشندگان مواد مخدر برای حمل و نقل محصولات‌شان است. سوداگران موارد مخدر، هرچند اغلب خارج از مرزهای چین هستند؛ اما آن‌ها نیز به گونه‌ای از این سازمان به نفع خود استفاده می‌کنند.