پژوهش‌ها به‌تازگی نشان داده زنان و مردان بیوه، به‌خصوص افراد مسن، پس از مرگ همسر خود بیشتر درمعرض خطر مرگ هستند. از این پدیده به‌عنوان «تأثیر بیوگی» یاد می‌شود.

دانشمندان با استفاده از رمزگشایی نشانگرهای زیستی (نشانه‌های سنجیدنی برخی از حالات و شرایط زیستی) افرادی که همسرشان را به‌تازگی از دست داده بودند، به شواهد جدیدی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد چرا شکستن قلب و بیوگی، به‌تنهایی خطری مرگبار برای این افراد است. 

گروهی به سرپرستی کریس فاگاندیس از دانشگاه رایس پژوهشی در زمینه‌ی سایکونورواندوکرینوایمونولوژی (مطالعه‌ی تأثیر ذهن انسان بر سلامت و مقاومت او دربرابر بیماری‌ها) انجام دادند و ۹۹ شخص را آزمایش کردند که همسر آن‌ها به‌تازگی فوت کرده بود. متوسط مدتی که این افراد همسرانشان را از دست داده بودند، سه ماه بود.

مطالعه‌ی اخیر‌ فاگاندیس نشان می‌دهد مردان و زنان بیوه‌ای که به‌تازگی به‌دلیل مرگ همسر به‌سوگ نشسته‌اند، درمعرض خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی‌وعروقی و درنهایت، مرگ قرار دارند. اعضای تیم پژوهشی او اکنون قصد دارند مهم‌ترین علت این اتفاق، یعنی التهاب را دقیق بررسی کنند. فاگاندیس درباره‌ی این موضوع چنین می‌گوید:

نتایج پژوهش‌های گذشته نشان می‌دهد التهاب تقریبا دلیل تمام بیماری‌ها در سنین پیری است.

وی در ادامه افزود:

نقش افسردگی در افزایش میزان التهاب ثابت شده و کسی که همسرش را از دست می‌دهد، درمعرض خطر ابتلا به بیماری‌های خطرناکی مثل افسردگی شدید، حمله‌ی عصبی، سکته‌ی مغزی و درنهایت، مرگ زودرس قرار می‌گیرد. در مطالعه‌ی جدید گروه پژوهشی فاگاندیس، پژوهشگران با هریک از افراد آزمایش‌شده گفت‌وگو و میزان غم آن‌ها را دسته‌بندی کردند.

آن‌ها از تمام افراد گروه آزمایشِ‌خون نیز گرفتند تا ببینند آیا نشانه‌های مربوط‌به افزایش افسردگی و ناراحتی شدید ناشی از غم ازدست‌دادن همسر با افزایش میزان التهاب رابطه‌ای دارد یا خیر.

پژوهشگران در تحلیل‌های خود به این نتیجه رسیدند که در بدن افرادی که به‌دلیل ازدست‌دادن همسرشان به‌شدت ناراحت هستند، میزان بیشتری از پروتئین‌های التهابی به‌نام «سیتوکین التهابی» وجود دارد. سیتوکین التهابی پروتئین‌ پیام‌رسانی که سلول‌های ایمنی در پاسخ به محرک آن را آزاد می‌کنند.

بررسی‌ این پروتئین‌های پیام‌رسان، به‌خصوص سیتوکین‌های IFN-γ و IL–6 و TNF-α نشان داد در بدن زنان و مردان بیوه‌ای که به‌خاطر درگذشت همسرشان بسیار ناراحت شده‌اند، میزان التهاب ۱۷ درصد افزایش یافته است.

میزان افزایش التهاب در بدن یک‌سوم از شرکت‌کنندگانی که بیشترین میزان ناراحتی را داشتند، درمقایسه‌با یک‌سوم افراد گروه که کمترین میزان ناراحتی را از خود بُروز داده بودند، ۵۳ درصد بیشتر بود.

یافته‌های قبلی نشان داده میزان افزایش سیتوکین التهابی در افرادی بیشتر است که به‌تازگی در سوگ همسر نشسته‌اند. بااین‌حال، گروه پژوهشی فاگاندیس در مطالعه‌‌ی جدید خود به فهم بهتری درباره‌ی رابطه‌های بین موضوعات مربوط‌به این مشکل بزرگ و مفاهیم آن‌ها دست یافته‌اند.

پژوهشگران در مقاله‌ای درباره‌ی مطالعه‌ی جدید خود چنین نوشته‌اند:

این مطالعه نخستین بررسی برای اثبات قابل‌استنادبودن نشانگرهای زیستی التهاب برای تشخیص میزان شدت غم ازدست‌دادن همسر در مردان و زنان بیوه محسوب می‌شود؛ زیرا میزان افزایش التهاب که با شدت غم ارتباط دارد، اندازه‌گیری‌شدنی است.

با وجود اینکه این مطالعه هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار دارد، مشخص شده رابطه‌ی واضحی بین شدت غم و نشانگرهای زیستی التهاب ایجادشده پس از مرگ و ابتلا به بیماری‌های قلبی‌وعروقی وجود دارد. این رابطه می‌تواند به پژوهشگران کمک کند ابزار و روش‌های درمانی خاصی برای تشخیص احتمال خطر ابتلا به بیماری‌های خطرناک در افرادی طراحی کنند که همسرشان را از دست داده‌اند و بهبود آن‌ها به‌منظور جلوگیری از مرگ زودرسشان انجام می‌شود.

فاگاندیس درباره این موضوع می‌گوید:

اکنون که به این دو نتیجه‌ی مهم دست یافته‌ایم، می‌توانیم با طراحی درمان دارویی یا روش‌های رفتاردرمانی افرادی را نجات دهیم که بیشتر درمعرض خطر قرار دارند.

نتایج این مطالعه این موضوع را نیز ثابت می‌کند افرادی‌ که به‌خاطر مرگ همسر در اوج ناراحتی هستند، علاوه‌بر اینکه ازلحاظ عاطفی ضربه‌ی سختی می‌خورند، سلامتی و نشانگرهای زیستی آن‌ها هم تحت‌تأثیر منفی قرار می‌گیرد.

کمک به افرادی که در چنین وضعیت سختی هستند، فقط با سنجش سیتوکین بدن آن‌ها امکان‌پذیر نیست؛ اما اطلاع از میزان این پروتئین‌های پیام‌رسان می‌تواند به پزشکان کمک کند برای اینکه این افراد ازلحاظ جسمی و روحی زیاد آسیب نبینند، راه چاره‌ای بیندیشند.