قديمي‌ترين جوراب كشف شده كه اينك در موزه ويكتوريا و آلبرت لندن وجود دارد، جوراب كشباف متعلق به قرن سوم تا پنجم ميلادي است كه در پايان قرن 19 توسط كاوشگران در مقبره‌هاي مصر باستان كشف شد. طبق اين كاوش‌ها، مصريان مسيحي اولين كساني بودند كه از جوراب‌هاي بافتني استفاده مي‌كردند. در طراحي اين جوراب انگشتان پا به دو قسمت تقسيم شده‌اند تا با صندل استفاده شوند. همچنين طبق اسناد اين موزه، در اين روش باستاني براي كوك يا بخيه جوراب‌هاي ساق‌بلند كشي از سه لايه نخ پشمي با يك سوزن كوتاه استفاده مي‌شد. كار بافت اين جوراب از پنجه شروع و پس از آن، ساق پا بافته مي‌شد. در حين بافت جوراب، پاشنه پا نيز از حلقه‌هايي تشكيل مي‌شد. اين عمل مبتكرانه، پاشنه پا را مجاز مي‌كرد تا وقتي‌ آن را مي‌پوشيدند، بدون نياز به ساخت جوراب‌هاي جديد، جايگزين جوراب‌هاي قبلي شوند.

اولين ماشين كشبافي سال ۱۵۸۹ در انگلستان ساخته شد. نكته جالب توجه اين است كه سازنده آن يك ‌ كشيش‌ انگليسي، به نام ويليام لي‌ بود. از ساخت اولين ماشين جوراب‌بافي تاكنون 423 سال مي‌گذرد و اينك ماشين‌هاي ريسندگي مختلفي، جوراب‌هايي در مدل‌هاي متفاوت و در چند مدل عرضه مي‌كنند، اما جالب است بدانيد ‌ طبق منابع در دسترس، نخستين كارخانه جوراب‌بافي در ايران سال 1333 به همت فردي به نام خليل رحيمي بنيان نهاده شده است. قبل از آن جوراب‌بافي دستي رايج بوده است كه كدبانوي هر خانه‌اي براي اهالي منزل جوراب پشمي مي‌بافت. سال 1345 ماشين‌هاي جوراب‌بافي ايتاليايي و چيني وارد ايران شدند كه در سال 1350 از آنها كپي‌برداري و واردات آنها قطع شد. ماشين‌هاي جوراب‌بافي كامپيوتري هم سال 1364 به ايران رسيد‌ كه ابتدا فقط جوراب‌هاي زنانه مي‌بافت‌، ولي از سال 70 به بعد ماشين‌هاي كامپيوتري كامل‌تري به بازار ايران آمد كه همه نوع جورابي اعم از زنانه، مردانه و بچگانه توليد مي‌كند.

اولين بار جوراب در سال 1306، زماني كه ناصرالدين‌شاه به كشور انگلستان سفر كرد، به عنوان سوغاتي همسران شاه از شهر براد فورد، وارد ايران شد و پس از آن كم‌كم به طبقات پايين رسيد و متداول شد. پس از آن جوراب البسه گران‌قيمتي محسوب شد كه فقط در مهماني‌هاي سنگين مي‌پوشيدند و چون ‌مستهلك مي‌شد، كف آن را مي‌بريدند و پارچه‌اي ديگر به كف آن مي‌دوختند و هنگامي كه رويه آن نيز از بين مي‌رفت و ديگر مناسب‌ نبود، آن را از مچ مي‌بريدند و به ساقه‌اش ركابي مي‌دوختند و به آن جوراب ركابي مي‌گفتند. قبل از راه‌اندازي نخستين كارخانه جوراب‌بافي ايران، اصولا جوراب‌ها به صورت دستبافت در بين عموم مردم رواج داشت. عمدتا جنس اين پاپوش‌ها از پشم گوسفند و شتر يا خيلي نادر از الياف ديگر مانند ابريشم بود، معمولا مناطق كويري و بياباني از پشم شتر و ساير مناطق از پشم گوسفند براي درست‌كردن پاپوش استفاده مي‌كردند.

يكي از شب‌هاي سال ۱۳۴۸ ميلادي، كنتس ساليسبوي در حال رقص با ادوارد سوم پادشاه انگلستان بود كه بند جورابش پايين آمد و موجب خنده درباريان شد، پادشاه در حالي كه بند جوراب خود را مي‌بست گفت: شرم بر كسي باد كه چنين كاري را بد بپندارد. فرداي آن شب، هياتي ۲۶ نفره به نام انجمن گارتر تشكيل شد كه شاه رياست آن را بر عهده گرفت. از آن سال به بعد نشان بند جوراب به عنوان افتخار از سوي ملكه انگلستان اعطا مي‌شود. اين نشان (شامل يك بندجوراب جواهرنشان كه به پا بسته مي‌شود، حمايل آبي گل گندم كه به صورت مورب بر سينه قرار مي‌گيرد، نشان ستاره الماس كه بر سينه و روي حمايل نصب مي‌شود و جعبه نقره شكاف‌دار كه براي حمل نشان استفاده مي‌شود، است)، صرفا مختص مسيحي‌هاست، اما با اين حال تاكنون دو پادشاه از ايران (ناصرالدين‌شاه و مظفرالدين‌شاه)، دو سلطان عثماني و يك امپراتور ژاپن از ميان غيرمسيحيان اين نشان را دريافت كرده‌اند.

شايد برايتان جالب باشد‌ بدانيد، بزرگ‌ترين جوراب جهان كي ساخته شده يا چه زماني در ركوردهاي رسمي جهاني گينس به ثبت رسيده است. پس بهتراست ‌ بدانيد اولين بار ايتاليايي‌ها بلندترين جوراب جهان را با بيش از 50 متر طول به مناسبت عيد كليساي كاتوليك توليد و در سراسر شهر پيتربوي اين كشور به نمايش گذاشتند، اما بعد از آن ركورد ساخت بزرگ‌ترين جوراب جهاني از آن ايالات متحده آمريكا شد. يك شركت آمريكايي اين جوراب كرم ـ قهوه‌اي را به 9‌/‌93 متر (32 فوت در 7) و 6/68 (22فوت در6) ساخته است. طبق ركورد ثبت شده رسمي جهاني گينس، در اين جوراب حدود 183‌متر (حدود 600 فوت) مواد پنبه و همچنين نزديك به 12/ 802 متر (42 هزار فوت) از نخ پنبه استفاده و با چرخ خياطي صنعتي دوخته شده است.