1981، سينكلر با قيمت 99.95 دلار ارائه شد؛ قيمتي كه 30 سال پيش رقم بالايي بوده است. سينكلر 1000 شركت Timex، كه به ZX81 نيز مشهور است، كوچك بود و بيسيك اجرا و تنها دو كيلوبايت حافظه RAM ارائه مي‌كرد، با پردازنده‌اي 3.25 مگاهرتزي. اين رايانه حتي با توجه به استانداردهاي سال 1981 كند بود. اما قيمت يكصد دلاري آن موجب شد گزينه‌اي جذاب براي علاقه‌مندان رايانه باشد، علاقه‌منداني كه در آن زمان براي داشتن يك رايانه شخصي بايد هزاران دلار مي‌پرداختند.با اين قيمت مناسب، سينكلر 1000 توانست در ايالات متحده 600 هزار دستگاه بفروشد. عملكرد سینکلر1000 به طور غيرقابل تصوري كند بود؛ زيرا اين رايانه فقط شامل چهار تراشه بود و براي انجام تمام پردازش‌هايش و تازه‌سازي نمايشگرهای خارجي كه به آن متصل بود، به CPU متكي بود. سوئيچ به حالت «FAST» اگرچه باعث افزايش سرعت پردازش آن مي‌شد اما روش تازه‌سازي صفحه نمايشگر آن را به طور بسيار بدي تغيير مي‌داد. خوشبختانه، اين رايانه از چند فناوري جديد آن زمان نيز بهره مي‌برد؛ فناوري‌هايي مانند فلاپي درايو و RAM قابل افزودن، كه تاحد زيادي عملكرد آن را بهبود مي‌بخشيد.

هنگامي كه در دهه80 ميلادي بازارهاي اروپا و آمريكا توسط شركت‌هايي مانند IBM، Commodore، Sinclair و اپل كنترل مي‌شد، ژاپن غول سخت‌افزاري خودش را داشت. MSX رايانه‌اي بي‌نظير بود؛ زيرا مي‌توانست Microsoft Extended Basic را پشتيباني كند و ماشيني با قابليت مبادله نرم‌افزار بود.MSX توسط معاون ژاپني مايكروسافت كازوهيكو ني‌شي (Kazuhiko Nishi) طراحي شده بود تا يك استاندارد سخت‌افزاري باشد. اين رايانه‌ها از بيسيك مايكروسافت استفاده مي‌كرد و مانند ديگر رايانه‌هاي دهه 80 گران نبود. MSX هرگز به يك استاندارد جهاني براي سخت‌افزار تبديل نشد، اما در ژاپن بسيار موفق بود.

آي‌مك يك استثنا در قانون رايانه‌هاي مدرن بود كه مي‌گفت هيچ مدل واحدي به اندازه كافي بي‌نظير و محبوب نيست تا پيشگامان دهه 70 و رايانه‌هاي دهه 80 را به هم پيوند دهد. البته، اين هدف اپل بود. در 1998، اپل آي‌مك را با انتقاد به رنگ‌هاي يكنواخت رايانه‌هاي شخصي با بدنه‌ا‌ي رنگارنگ ارائه كرد. امروزه اپل از آن رنگ آب‌نباتي هنري فاصله گرفته، اما طراحي اصلي رايانه‌ها بدون تغيير باقي ماند. آي‌مك ساده است، در طراحي آن همه چيز شامل تمام اجزاي يك رايانه در محفظه يك صفحه نمايش قرار مي‌گرفت. به آساني قابل حمل، بود و قابل تنظيم.آي‌مك شروع يك دوران جديد براي اپل بود، كه طليعه‌دار موفقيت عظيم او در توليد محصولاتي با « i»- من- مانند iPod و iPhone است. آي‌مك هيچ گاه يك موفقيت بزرگ در توليد نبود- اپل موفقيت خود را چند سال بعد با مك‌بوك و مك‌بوك پرو به دست آورد ـ اما آي‌مك هنوز اولين مكي است كه به تسلط مايكروسافت بر بازار رايانه‌هاي شخصي دهه 1990 ضربه وارد كرد.

آميگا 500، سال 1987 عرضه شد، و از الگوي موفقيت رايانه‌هايي مانند Commodore64 و Apple II پيروي كرد. آميگا جديدتر، سريع‌تر، و بهتر بود؛ جهشي از پردازنده‌هاي 8ـ بيتي به 32ـ بيتي و با سرعت هفت مگاهرتزي بود. اين رايانه RAM 512 كيلوبايتي داشت، 4096 رنگ را پشتيباني مي‌كرد، و يك فلاپي درايو 3.5 اينچي داخلي داشت. اين امكانات براي قيمت 700 دلار مناسب بود.آميگا رايانه سريعي بود، به لطف طراحي تركيبي چند كمك‌پردازنده‌اي‌اش كه به وظايف خاصي از قبيل صوتي يا تصويري اختصاص داده شده بود. واحد پردازنده مركزي به انجام همه كارها به تنهايي نياز نداشت. شركت كومودور در طول اين يك دهه مدل‌هاي زيادي از آميگا ارائه كرد، اما مدل ارزانقيمت 500 از همه محبوب‌تر بود. آميگا بخصوص پلتفرم نرم‌افزار محبوبي براي بازي‌ها و برنامه‌هاي توليد‌كننده براي كار ويدئو و صدا بود. به لطف پردازنده‌هاي كمكي‌اش، آميگا براي كارهاي گرافيكي و انيميشن به اندازه كافي قدرتمند بود، كارهايي كه قبلا براي مصرف‌كنندگان رايانه‌هاي شخصي غيرممكن بود.به طور كلي، خانواده آميگا فروشي حدود شش ميليون دستگاه داشت، رقمي شگفت‌انگيز براي همه رايانه‌هايي كه در دهه 1980 ارائه شدند.

امروزه رايانه‌هاي شخصي غير مك، در اصل يك IBM PC است. رايانه‌هاي مبتني بر اينتل، اجرا كننده ويندوز كه از دهه 1990 هنگامي كه IBM  PC متولد شد، بر بازار تسلط پيدا كرد. رايانه شخصي IBM 1981 با يك پردازنده 8088 اينتل با سرعت پردازش 4.77 مگاهرتزي و 16 كيلو بايت RAM ارائه شد. مدل 5150 IBM اولين تلاش اين شركت براي ورود به بازار رايانه‌هاي شخصي نبود ـ آنها يك رايانه شخصي گرانقيمت را در 1975 عرضه كرده بودند ـ اما اين يكي، همه چيز با هم داشت اين سيستم سريع‌ترين سيستم موجود نبود، اما مجهز به پردازنده 16ـ بيتي بود. به جاي پردازنده 8ـ بيتي كه بيشتر رايانه‌ها در آن زمان از آن استفاده مي‌كردند. با توجه به اين تراشه جديد، 8088 از باس 8ـ بيتي استفاده مي‌كند، كه آن را سازگار با لوازم جانبي موجود و گسترش حافظه مي‌كرد.رايانه شخصي IBM در پيكربندي پايه حدود 1600 دلار قيمت داشت، كه قيمت مناسب براي يك رايانه‌ قدرتمند در آن زمان بود. اين سيستم محبوب بود و نرم‌افزارش به طور خاص براي استفاده از طراحي IBM و به حداكثر رساندن عملكرد 8088 اينتل كدگذاري شد. بنابراين، شركت‌هاي ديگر بايوس IBM را شبيه‌سازي كردند و شبيه‌سازي‌هايي از IBM PC را ساختند.در عرض چند سال، همه رايانه‌‌هاي x86 ـ كه از پردازنده‌هاي اينتل استفاده مي‌كرد ـ با IBM PC سازگار شد و عملا طراحي يكساني با IBM داشت. همه آنها MS-DOS اجرا مي‌كرد، و زمینه را براي تبديل شدن رايانه‌هاي شخصي x86 به يك استاندارد عملي فراهم كرد.