طی دو دهه گذشته پیشرفت‌های زیادی در فناوری و طراحی این نوع ترن‌ها صورت گرفته است به طوری كه اكنون می‌توان گفت ترن‌های هوایی يك وسيله تفريحي امن، سودآور و پرطرفدار هستند. با این حال این تنها یك روی سكه است.سرعت قابل توجه این وسیله تفریحی موجب شده تا طراحان و اداره‌كنندگان آن خود را با مسوولیت سنگینی درخصوص حفظ سلامت افراد سوار بر آن روبه‌رو ‌ببینند.تصور كنید سوار بر ترن هوایی استورم رانر واقع در پارك تفریحی هرشي پارك در پنسیلوانیای آمریكا هستید. این ترن هوایی تنها در دو ثانیه به سرعت خیره‌كننده 116 كیلومتر بر ساعت می‌رسد.كنار آن ترن هوایی گريت ‌بر نیز از جمله ترسناك‌ترین ترن‌های هوایی در جهان به شمار می‌آید و از حیث پیچیدگی مسیر از شهرت خاصی برخوردار است.اين دو ترن هوايي فقط ابزاري براي سرگرمي نيستند، بلكه دانشگاهي ويژه براي ياد گرفتن مهندسي هستند كه دنيايي از رياضيات، فيزيك و علم مواد در آنها به كار گرفته شده است.كنت باچمن، مدیر بخش طراحی و مهندسی شركت سرگرمي‌هاي هرشي و متخصص در زمینه طراحی سیستم‌ها و وسایل بازی در پارك‌های تفریحی می‌گوید: ما ترن 12 تنی را در كمتر از دو ثانیه تا ارتفاع 45 متری بالا می‌بریم. پس باید قبول كرد كه سیستم هیدرولیكی به كار گرفته شده در این مجموعه در نوع خود حیرت‌انگیز است. به عقیده باچمن بزرگ‌ترین تغییری كه در فرآیند حیات ترن‌های هوایی روی داده به تحولاتی بازمی‌گردد كه در نوع ساخت و ساز آنها صورت گرفته است.فاكتور مهم دیگر در این زمینه به مقوله مدلسازی مربوط می‌شود. باچمن به عنوان یك متخصص كهنه‌كار در این زمینه می‌گوید: به لطف پیشرفت‌هایی كه در فناوری رایانه‌ها صورت گرفته می‌توانیم ترن‌های هوایی به مراتب سریع‌تر طراحی كنیم. البته این كار با سختی‌های زیادی نیز همراه است. به عنوان مثال برای طراحی و ساخت یك نمونه از ترن هوایی حدود 12 ماه زمان صرف كردیم و جالب این‌كه 12 یا 13 بار مدل اولیه را تغییر دادیم. در این رهگذر از فرمول‌های مختلف ریاضی استفاده كردیم تا در نهایت به واقعیت آنچه ​ می‌خواستیم دست پیدا كردیم. باچمن هدف اصلی در فرآیند بهبود طراحی ترن‌های هوایی را رسیدن به زمانی می‌داند كه در آن هر فردی كه از ترن هوایی پیاده می‌شود از لحظاتی كه در این وسیله هیجان‌انگیز داشته است، بخوبی و لذت یاد كند. شرایط مطلوب، زمانی به دست می‌آید كه افراد پس از پیاده‌شدن باز هم علاقه‌مند به تكرار این تجربه هیجان‌انگیز باشند.ترن هوایی بعدی كه باچمن طراحی می‌كند از نوع كابلی و با وزنی حدود 16 تن خواهد بود كه به لطف برخورداری از موتور قدرتمند 1500 اسب بخاری تا ارتفاع 60 متری بالا خواهد رفت.این ارابه تندرو Skyrush نام دارد و خیلی زود هم كار خود را آغاز خواهد كرد. شاید ادعای باچمن كه ساخت و ساز ترن‌های هوایی را با آزمایشگاهی بزرگ و مجهز مقایسه كرده است چندان هم جای تعجب نداشته باشد.او می‌گوید: كارهاي علمي​كه در یك پارك تفریحی انجام مي‌شود از نظر من دست‌كمی‌ از ناسا و پیچیدگی‌های سفر به فضا ندارد و به همین دلیل علاقه‌ای به ترك آن ندارم. ما مردم را به این طرف و آن طرف می‌چرخانیم و این در حالی است كه خنده و شادمانی در چهره‌شان موج می‌زند.