تبادل لینک هوشمند رانندگان و تیمها
عمر رانندگان فرمول یك زیاد با سابقه كار آنان تفاوت ندارد. اکثر رانندگان فرمول یک همانند میشائل (مایکل) شوماخر یا سباستین فتل از اوان طفولیت و از مسابقات کارتینگ شروع می‌کنند و سپس قبل از ورود به دنیای فرمول یک، در مسابقات فرمول فورد، فرمول رنو، فرمول 3 و جی‌پی2 شرکت می‌کنند. قبل از جی‌پی2، فرمول دو و فرمول 3000 بودند که نقش خوراک‌دهنده رانندگان فرمول یک را بر عهده داشتند.
سباستین فتل در كودكی به همراه مایکل شوماخر (در یك مصاحبه وقتی از فتل پرسیدند دوست داری شوماخر شوی؟ گفت نه دوست دارم فتل شوم)
این رقم‌ها بیشتر از شتاب وارده به فضانوردان در شاتل است كه بین ۲ تا ۳ جی برآورد می شود. معنی این شتاب زیاد آن است که گردن راننده در این شتاب‌ها باید به جای وزن یک سر، وزن ۵ سر را تحمل کند که به چپ یا راست حرکت می‌کنند (وزنی تا ۳۵ کیلوگرم). به همین دلیل ساختن ماهیچه‌های قوی برای گردن از اولویت‌های رانندگی فرمول 1 به شمار می‌رود.
اگر شخصی معمولی تحت چنین شتابی قرار گیرد، مانند بچه‌ها به گریه خواهد افتاد، چرا كه این حس به وی دست می دهد كه الیاف گردنش در حال گسیختن از یكدیگر هستند. رانندگان تمرینات گردن بسیار سنگینی دارند (تا بیش از ۱.۵ ساعت در هر دوره تمرین) و در نتیجه گردن همگی آنان نسبت به افراد معمولی با اندام مشابه کلفت‌تر است. شاید بتوان این افراد را در زمره انسان‌هایی دانست که به معنی واقعی کلمه گردن کلفت هستند.
در هر مسابقه، به علت گرمای زیاد داخل کابین، آنها عموماً ۳ لیتر از آب بدن خود را از دست می‌دهند. برای جبران این مشکل رانندگان قبل از مسابقه مقدار زیادی نوشیدنی‌‌های انرژی‌زا و آب می‌نوشند. و در حین مسابقه نیز از طریق لوله تعبیه شده در کلاه ایمنی به مایعات دسترسی دارند.
انعطاف پذیری گردن مایکل شوماخر
در هر صورت نشستن در جلوی موتوری با چنان قدرت نمی‌تواند چندان هم راحت باشد. تحقیقات ورزشی بر تاثیر مقدار مایعات بدن انسان روی توانایی‌های وی صحه می‌گذارد. مطابق تحقیقات، در صورتی که شخصی ۴ درصد از مایعات بدن خود را از دست دهد، توانایی‌های ذهنی – فیزیکی وی به میزان ۴۰ درصد کاهش می‌یابد.
بر روی ویزور راننده لایه‌های پلاستیکی متعددی وجود دارد که در هنگام کثیف شدن روی ویزور یا محدود شدن دید به علت وجود قطرات آب باران، راننده آنها را از روی ویزور جدا می‌کند تا نیازی به تمیز کردن سطح ویزور نباشد.
استرس وارد شده به رانندگان به گونه‌ای است که ضربان قلب آنان تا ۲۰۰ ضربه در دقیقه نیز افزایش می‌یابد و در مدت زمانی زیادی نیز این مقدار در محدوده ۱۵۰ باقی می‌ماند. فشار خون رانندگان نیز تا ۵۰ درصد افزایش می‌یابد.
نحوه نوشیدن آشامیدنی در حین حركت در مسابقات فرمول یک
روی هم رفته فشار وارده شده به بدن آنان مشابه فشار حاصل از شرکت در یک مسابقه ماراتن است. میزان کالری سوخته شده در طی یک مسابقه در حدود ۶۰۰ تا ۱۲۰۰ کیلوکالری است که معادل انرژی مصرف شده در یک مسابقه ماراتن است.
برای جبران کاهش مایعات بدن رانندگان، لوله‌هایی در کلاه آنها وجود دارد که از طریق آنها در حین مسابقه مایعات انرژی‌زا می‌نوشند. همچنین شایان ذكر است كه صندلی رانندگان با قالب‌گیری از حالت نشستن آنان ساخته می شود.
فشار لازم جهت فشار دادن پدال ترمز در حدود ۸۰۰ پوند در اینچ است. دمای درون کابین به دلیل قرار گیری راننده در جلوی موتوری بسیار قوی، می‌تواند تا بیش از ۵۰ درجه سانتیگراد افزایش یابد. و همچنین نیاز به تمرکز پیوسته تا ۳۰۰ کیلومتر وجود دارد. چون حتی یک لحظه از دست رفتن تمرکز می‌تواند به قیمت تصادف و خارج شدن از مسابقه منجر شود.
ضربان قلب رانندگان در شرایط معمولی در حدود ۶۰ تپش در دقیقه است، چرا که قلب این افراد قوی‌تر از انسان‌های عادی است و برای پمپاژ کردن خون نیاز به تعداد کمتری تپش وجود دارد. اما جالب اینجا است که ضربان قلب راننده‌ها در شرایط مسابقه تا ۲۱۰ تپش در دقیقه نیز افزایش می‌یابد. این شدت ضربان برای افرادی که در وضعیت جسمی عالی به سر نمی‌برند می‌تواند کشنده باشد.
در مسابقات فرمول یک هر راننده در هر سال شماره ویژه خود را دارد. این شماره بر حسب موقعیت رانندگان و سازندگان در مسابقات دوره گذشته به آنها اختصاص داده می‌شود. قهرمان سال گذشته شماره یک و هم‌تیمی وی شماره دو خواهد بود.
سپس نفر اول سازنده دوم شماره سه و هم‌تیمی وی شماره چهار خواهد بود. جالب اینجا است که برای پرهیز از هر گونه حاشیه، شماره 13 به هیچ راننده‌ای اختصاص داده نمی‌شود.
تا سال ۲۰۱۳ مایکل شوماخر با هفت دوره قهرمانی، رکورددار تعداد قهرمانی است. او همچنین رکورددار قهرمانی‌های متوالی نیز هست و در فاصله سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴، پنج قهرمانی متوالی را به نام خود ثبت کرده است. او از لحاظ اخلاقی نیز شخصیت برجسته‌ای دارد و قسمت عمده‌ای از درآمد چند صد میلیونی خود را به امور خیره اختصاص داده است.
پس از وی خوان مانول فانجیو با چهار دوره قهرمانی متوالی در بازه ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۷ قرار گرفته است. او پیرترین قهرمان نیز به شمار می‌رود چرا كه در سال ۱۹۵۷ هنگام قهرمانی نهایی، ۴۶ سال و ۴۱ روزه بود.
از نكات جالب در مورد رانندگان آن است که گراهام هیل و پسرش داموند هیل تنها پدر – پسری بودند که توانستند هر دو به قهرمانی مسابقات فرمول یک برسند. پدر در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۸ قهرمان شد و پسر در سال ۱۹۹۶ عنوان قهرمانی را به خانواده بازگرداند. در زیر تصاویری از رانندگان مشهور فرمول یك را می بینید.
كیمی رایكونن راننده فنلاندی فرمول یك و قهرمان مسابقات در سال ۲۰۰۷
نیكو روزبرگ راننده آلمانی تیم بی ام و ویلیامز در سال ۲۰۱۳
فرناندو آلونسو، قهرمان دو دوره مسابقات فرمول یك
پیت استاپ
در پیست مسابقات، محلی به نام پیت (Pit) وجود دارد كه رانندگان تعویض چرخ‌ها و پر كردن باك سوخت خود را در آنجا انجام می دهند. در پیت استاپ‌ها در هر ثانیه ۱۲ لیتر سوخت به اتومبیل فرمول یک تزریق می‌شود. فناوری استفاده شده در این تجهیزات مشابه فناوری سوخت‌رسانی بالگردهای ارتش آمریکا است.کل فرآیند سوخت‌رسانی و تعویض هر ۴ چرخ اتومبیل در پیت‌استاپ‌های موفق در ۳ ثانیه انجام می‌شود. یعنی حتی شاید در کمتر از زمانی که شما این نکته را می‌خوانید.
در هر مسابقه، اتومبیل‌های فرمول یک عموماً یک یا دوبار پیت‌استاپ خواهند داشت. در هنگام انجام پیت استاپ‌ها نمونه‌ای از روغن اتومبیل برداشته می‌شود و با آزمایش آن در اسپکترومتر، نوع و مقدار ذرات فلزی موجود در روغن شناسایی می‌شود. نتایج این آزمایش اطلاعات ارزشمندی را در زمینه وضعیت وسیله در اختیار مهندسان قرار می‌دهد.
انجام پیت‌استاپ برای اتومبیل فراری
برای مشاهده عکس در اندازه بزرگتر، روی آن کلیک کنید.
پرسنل پیت‌استاپ به همراه شرح وظایف (تیم بی ام و)
.: Weblog Themes By Pichak :.