پیشرفت‌های روزافزون در فناوری اغلب برای ایمن‌ترسازی هواپیماها مورد تحسین واقع شده اما بیشترین خطر پیش‌روی مسافران، خلبان‌هایی هستند که بر دستگاه‌ها برای انجام فرآیند پرواز متکی هستند.

 این خبر را مجله وال‌استریت بر اساس پیش‌نویس گزارش سازمان هواپیمایی فدرال آمریکا ارائه کرده است.

در میان مسائل دیگر، در این گزارش آمده که خلبان گاهی اوقات تکیه بیش از حد بر روی سیستمهای خودکار داشته و شاید تمایلی به مداخله نداشته باشند.

این پژوهش همچنین نشان داده که برخی از خلبانان به دلیل شیوه‌های آموزش ناکافی، فاقد دانش و مهارت مناسب یا کافی برای کنترل درست مسیر هواپیمای خود هستند.

بر اساس این گزارش، از میان حوادث مورد بررسی حدود دو سوم خلبانان به سختی توانسته‌اند بصورت دستی هواپیما را کنترل کنند یا در زمان استفاده از رایانه‌های هواپیما اشتباه کرده‌اند.

این گزارش که قرار است این هفته منتشر شود، اولین باری نیست که به انتقاد از اتکای خلبانان بر سیستمهای خودکار به عنوان یک نگرانی بزرگ پرداخته است.

در سال 2011، یک پژوهش به بررسی داده‌های 46 حادثه هواپیمایی و 9 هزار پرواز پرداخته و نشان داد که در بیش از 60 درصد این حوادث، خلبانان در زمان کنترل پرواز هواپیما بطور دستی با مشکل مواجه شده یا در زمان استفاده از کنترلهای پرواز خودکار اشتباه کرده‌اند.

یک مشکل رایج، عدم تشخیص این موضوع بوده که کدامیک از سیستمهای خلبان خودکار یا اوتوتراتل(Auto-Throttle) که نیروی تولید شده در موتورها را کنترل کرده، قطع شده است.

سایرین نتوانسته بودند اقدامات مناسب را برای بازیابی هواپیما از واماندگی(Stall) در زمان پرواز یا نظارت و حفظ سرعت سیر هوایی انجام دهند.

بنظر می‌رسد که آگاهی موقعیتی ضعیف و همچنین ناتوانی در استفاده از سیستمهای خودکار مهمترین دلیل تعدادی از حوادث هوایی در سالهای اخیر در سراسر جهان باشد.

برای مثال چهار سال پیش در نزدیکی بوفالو، نیویورک، کمک خلبان یک هواپیمای منطقه‌ای اطلاعات غلط را در رایانه‌های هواپیما وارد کرد که منجر به کاهش سرعت هواپیما تا میزان غیرایمن شد.

این امر در نهایت باعث روشن شدن بوق هشدار واماندگی هواپیما شد.

خلبان که متوجه کاهش سرعت زیاد هواپیما نشده بود، به این هشدار با عقب کشیدن مکرر کنترلها و لغو دو سیستم ایمنی واکنش نشان داد، در حالیکه شکل صحیح آن جلو فرستادن آنها بود.

این هواپیما سقوط کرد و منجر به کشته شدن همه 49 مسافر و خدمه و یک فرد بر روی زمین شد.

به گفته انجمن خلبانان خطوط هوایی بریتانیا، این مشکل با خستگی خلبان نیز ترکیب شد.

در مه 2010، خستگی عامل سقوط یک هواپیمای خطوط هوایی هند در مسیر فرودگاه منگلور و کشته شدن 158 تن اعلام شده بود.

جالب اینجاست که خلبان پرواز، کاپیتان زلاتکو گلوسیکا از زمان پرواز از دبی نیمی از نیمه مسیر را خواب بود و با احساس عدم تعادل در زمان فرود از خواب بیدار شده بود.

بررسی تجهیزات ضبط کابین خلبان نشان داد که 110 دقیقه سکوت در آن برقرار بوده که تنها با صدای خروپف و تنفس عمیق همراه بوده است.

بیل ووس، رئیس بنیاد ایمنی پرواز آمریکا بر این باور است که توانایی خلبانان در واکنش به فقدان یا نقص غیرمنتظره سیستمهای خودکار، بزرگترین مسئله‌ای است که دیگر نمی‌توان از آن فرار کرد و شناسایی عواقب آن به کندی صورت گرفته است.