یک دانشجوی معماری اقدام به طراحی شهری جامع برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم کرده است.

 پیداکردن مسیرها در یک شهر فرآیندی دشوار است و چنانچه فردی از اوتیسم رنج ببرد، این کار چالش‌برانگیزتر نیز می‌شود. چنین اختلالی به شیوه‌های مختلف بر افراد اثر می‌گذارد اما مشخصه‌های آن نارسایی در زبان و مهارت‌های اجتماعی است که مسئولیت‌هایی مانند خریدکردن، پرسیدن مسیرها، طراحی یک مسیر و حرکت‌کردن از میان مکان‌های پرجمعیت را دشوار می‌کند.

هم‌اکنون یک دانشجوی معماری به منظور خلق محیط‌های شهری با دسترسی بهتر برای افراد مبتلا به اوتیسم (مانند برادرش) نگاهی جدید را به طراحی شهری اعمال کرده است.

به گفته الیزابت دکر، از دانشگاه ایالتی کنزاس، این شهر سازگارشده و قابل‌دسترس باید دارای مشاغل، مسکن مقرون‌به‌صرفه، تجهیزات آموزش حرفه‌ای و بهداشتی باشد که همگی باید به حمل‌ونقل‌ عمومی دسترسی داشته باشند تا بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بتوانند به صورت مستقل زندگی کنند.

کیت ابزاری دکر به طراحان کمک می‌کند شهرهایی بسازند که با شرایط بزرگسالان مبتلا به اوتیسم مانند برادرش مارک، سازگار باشد. این طرح بر رویکردی برای طراحی شهری از طریق متصل‌کردن حمل و نقل عمومی و خدمات با نواحی سبز، بازارها و مسکن استوار است.

موسسه ملی بهداشت امریکا شش نیاز را برای بزرگسالان اوتیسمی برشمرده است: آموزش شغلی، مهارت‌های زندگی، حمایت بهداشت فیزیکی و روانی، استخدام، حمل‌و‌نقل عمومی و مسکن مقرون‌به‌صرفه.

طرح دکر این نیازها و خدمات را که بسیاری از شهرها فاقد آن هستند، برجسته می‌کند.

پروژه این دانشجو درباه متصل‌کردن این نقاط است و در حالی که بسیاری از جنبه‌های مختلف در یک محیط شهری وجود دارد، وی به دنبال آن است که چگونه تغییردادن طراحی‌های آتی شهرها می‌تواند به متصل‌کردن مستقیم هر مولفه‌ای به یکدیگر کمک کند.

دکر بر این باور است مهم‌ترین ویژگی یک شهر جامع، ارتباط مستقیم خدمات مرتبط با اوتیسم است و این که برای طراحی این شهر باید آن را به عنوان شبکه‌ای از خدمات مشاهده کرد. وی شهر نشویل تنسی در آمریکا را به عنوان محل آزمایشی برای این کیت ابزاری شهری انتخاب کرده و طرح جدید شامل مکان‌های مسکن مقرون‌به‌صرفه است که با خدمات اوتیسمی مرتبط هستند.

بر اساس آخرین آمارها، از هر 68 کودک یک نفر در آمریکا به اوتیسم مبتلاست و این رقم در انگلستان یکی از 100 تن گزارش شده است. با بالارفتن سن نسلی از کودکان مبتلا به این شرایط، یافتن شیوه‌هایی برای کمک به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم و زندگی مستقل آن‌ها حائز اهمیت است.