به طور كلي، بيماران تحت دياليز دچار كم‌خوني ناشي از كمبود ارتيروپويتين هستند كه در بيشتر علائم ناشي از اورمي (افزايش اوره خون)‌، نقش دارد و اصلاح كم‌خوني با اريتروپويتين به بهبود اين علائم منجر مي‌شود. همچنين از آنجا كه در بيماران با نارسايي كليوي، آزاد شدن آهن از سلول‌هاي رتيكولو آندوتليال به مغز استخوان مختل مي‌شود، دريافت متناوب آهن به صورت تزريقي براي به حداكثر رساندن پاسخ به اريتروپويتين توصيه مي‌شود. هرچند استفاده از مقادير زياد اين آهن، بايد به علت اثرات كوتاه‌مدت و درازمدت آن، با احتياط انجام شود. 
از طرفي، بيماران تحت دياليز نسبت به عفونت‌هاي ايجاد شده توسط پاتوژن‌هاي مختلف حساس هستند كه دلايل آن اختلال در فاگوسيتوز (بلع ميكروارگانيسم‌ها توسط لوكوسيت‌ها يا گلبول‌هاي سفيد)‌، كاهش عملكرد ناقص لنفوسيت‌هاي B و T و اختلال در عملكرد گيرنده ماكروفاژ 4 است.همچنين در صورت وجود علائمي مانند كاهش وزن و بي‌اشتهايي بي‌دليل، همراه با تب يا بدون تب در اين بيماران، بايد آزمايش‌هاي مربوط به سل انجام شود و در صورت تاييد بيماري، داروهاي مربوطه تجويز شود. از لحاظ ايجاد مصونيت نيز لازم است همه بيماران تحت دياليز، هر پاييز در برابر آنفلوآنزا و هر 5 سال در برابر ذات‌الريه واكسينه شوند و در صورت مصونيت نداشتن در برابر هپاتيت B، واكسن اين بيماري را نيز (البته با دوز 2 برابر حالت عادي)‌ در 3 نوبت يك ماهه، 2 ماهه و 6 ماهه دريافت كنند. لازم به ذكر است سوءتغذيه يا دياليز ناكافي ممكن است واكنش آنتي‌بادي‌ها را به واكسن تضعيف كند. بيماران آلوده به ويروس هپاتيت B، بايد به طور جداگانه و با يك دستگاه دياليز اختصاصي، تحت دياليز قرار گيرند. بروز بيماري‌هايي همچون اسكميك قلبي (گرفتگي عروق)‌ و آنفاركتوس ميوكارديال به افزايش فشار خون بالا، چربي خون و هموسيستئين بالا نسبت داده مي‌شود و افزايش آترواسكلروز و اختلال احتمالي در اكسيژن‌رساني به ميوكارديوم، در بيماران مبتلا به بيماري كليوي در مرحله نهايي، با افزايش سموم اوره‌اي آغاز مي‌شود. همچنين فاكتورهاي خطر متغيري مانند سيگار كشيدن، چاقي و عدم فعاليت فيزيكي نيز در اين رابطه بي‌تاثير نيست. مصرف داروهاي ضد آنژينال (ضد درد و اسپاسم)‌ در بيماري اسكميك قلبي در بيماران تحت دياليز، ممكن است بيماران را مستعد پايين رفتن فشار خون حين دياليز كند. در اين بيماران اصلاح آسيب‌هاي كرونري در پيوند باي‌پس براي شريان كرونر، نتايج بهتري از آنژيوپلاستي نشان مي‌دهد. براي بيماران با نارسايي قلبي ناشي از پرخوني در قلب، استفاده از مواد ايمونو راكتيو شبه دي‌گوكسين با اتصالات پروتئيني در سرم بيماران تحت دياليز، بايد با دقت صورت گيرد، چراكه ممكن است باعث ايجاد مسموميت در بيماران دياليزي شود. از مسائل شايع ديگر در اين‌گونه بيماران، مشكلات گوارشي (گاستريت و دئودنيت)‌ است كه ممكن است با خونريزي قسمت‌هاي بالايي دستگاه گوارش با زخم‌هاي سطحي همراه باشد، همچنين هيپرپاراتيروئيديسم ثانويه (در نتيجه تجمع فسفات و كمبود كليستريول يا يك واكنش آسيب‌رسان نسبت به اين ماده)‌ مي‌تواند به استئيت فيبروزا و هيپوپلاستي استخواني بينجامد. چنانچه در وب‌سايت nephrotic Syndrome آمده درمان خاص اين بيماري‌ها بايد با داروهاي مربوطه صورت گيرد.مشكلات عصبي از جمله افسردگي نيز مي‌تواند با اورمي مرتبط باشد و استفاده از داروهاي ضد افسردگي مانند تري سايكليك كاربامازپين يا كاسپايسين مي‌تواند موثر واقع شود. در مورد بيماران دياليزي كه مبتلا به ديابت نيز هستند، كنترل مرتب قند خون ضروري است، زيرا بالا رفتن آن مي‌تواند باعث افزايش شديد پتاسيم در خون شود يا اضافه وزن به همراه داشته باشد. اگرچه به علت كاهش كاتابوليسم انسولين، اكثر بيماران ديابتيك كه دياليز مي‌شوند، به انسولين كمتري از زمان پيش از دياليز نياز دارند. به هر حال مراقبت پيشگيرانه دقيق از پا و چشم در اين بيماران لازم است. گفتني است كه چربي خون در اين بيماران با كاهش مصرف چربي و قندهاي ساده، كاهش مي‌يابد و اغلب نيازي به دارودرماني نيست، ضمن اين كه دياليز با غشاهاي مصنوعي يا درمان با اريتروپويتين نيز اثرات كاهش چربي را به دنبال دارد. در اين ميان، برخي از بيماران با فشار خون بالا، نياز به درمان با داروهاي ضد فشار خون دارند. چنانچه بيماران تحت دياليز، نياز به جراحي داشته باشند، بايد پيش از جراحي يا هر روش تهاجمي، براي جلوگيري از ادم ريوي، اختلال در اكسيژن‌رساني يا خونريزي اورميك، دياليز كافي را دريافت كنند. بسته به نوع جراحي، بايد از به كار بردن هپارين حين دياليز پيش از جراحي، اجتناب شود يا به حداقل برسد. از مصرف مپريدين نيز بايد به عنوان مسكن پس از عمل اجتناب شود، زيرا متابوليت‌هاي آن در بيماران مبتلا به نارسايي كليوي تجمع مي‌كند و ممكن است باعث سكته شود.گفتني است توانبخشي متمركز، ورزش‌هاي فيزيكي و دياليز فشرده ممكن است اختلالات كاركردي را بهبود بخشد. در اين ميان بيماراني كه سلامت عمومي‌شان رضايتبخش است، بايد از نظر پيوند كليوي، مورد حمايت قرار گيرند. آماده‌سازي براي پيوند، شامل جديدترين واكسن‌هاي اطمينان، تست پوست براي بيماري سل و درمان مناسب در صورت لزوم، همچنين غربالگري ماهانه خون براي آنتي‌بادي‌ها در برابر گروهي از آنتي‌ژن‌ها و شناسايي و درمان بيماري اسكميك قلبي است.